Muiten

Waarde vriend,

We hebben elkaar al weer lange tijd niet gesproken. Geen wonder, jij moest voor enkele maanden naar Georgië. Pas je goed op je zelf, vriend?

Vertel me, als je terug bent, alles wat je hebt meegemaakt. Ik ben razend nieuwsgierig naar dat geheimzinnige land. Je zit waarschijnlijk in hotel Marriott in de mooie stad Tbilisi?

Ik neem de vrijheid om jou deze mail te sturen zodat je nog een beetje feeling houdt met het Lauwersmeergebied.

De strijd over het wel of niet verhogen van de waterstand van het Lauwersmeer voor een aantal maanden is nog niet beslist. De politiek is aan zet. Wat mij betreft mag het zo blijven. Ik geloof niet dat de biodiversiteit omhoog gaat als de waterstand wordt verhoogd. Het zal in ieder geval ten koste gaan van veel broedende weidevogels. Bovendien ben ik niet gerust over de veiligheid als het plotseling extra hoog water wordt.

Deze zomer heb ik veel natuurexcursies gegeven. Zowel te voet als met een Landrover. We noemden dat een safari. Soms kon ik mijn gasten indrukwekkende dingen laten zien als zeearenden en reeën. Maar ook de vele zeldzame platen als orchideeën en rondbladig wintergroen. Het is voor mij leuk om te doen en volgens mij waren de gasten ook erg tevreden.

Zeg, herinner je mijn nieuwe havik? Vorig jaar had ik haar zover dat ik er mee kon jagen. Maar de vogelgriep haalde toen een streep door de rekening: verbod op jagen en vervoer.

Deze zomer heb ik de draad weer opgepikt. In het begin ging alles fout. Ze gedroeg zich als een wilde vogel en was overal bang voor. Dankzij enkele goede tips van mijn vriend Bert (een absolute topvalkenier), ging plotseling de knop om. Ik heb nu een jachtveld waar redelijk wat konijnen zitten. Als gauw merkte ik dat de havik een felle jager was. Ze wilde achter elk konijn, dichtbij of ver weg, aan. Het probleem met mijn veld is, dat konijnen moeilijk te pakken zijn door de bebossing en de vele gebouwtjes. Dat leverde ons de nodige teleurstellingen op.
Gelukkig kreeg ik de kans op mijn(ons) geluk op de Maasvlakte te proberen. Een uitgestrekte vlakte met veel konijnen. Daar lukte het de havik om twee konijnen te slaan. Wat een euforie en wat een dankbaarheid aan de vrienden die mij de gelegenheid gaven!
En, waarde vriend, mijn Havik heeft nu een naam. Die krijgt ze namelijk pas nadat de eerste prooi geslagen is. Ik noem haar Sissi. Wat een softe naam, hoor ik vaak. Deze naam heeft ze gekregen, omdat Helen Macdonald in haar boek ‘De H is van Havik’ schreef: “Onder valkeniers heerst de bijgeloof dat de aanleg van een jachtvogel omgekeerd evenredig is met de stoerheid van zijn naam”.
Sissi en ik hebben de konijnen eerlijk gedeeld. Met wat Belgisch bier en kruidkoek heb ik van mijn deel een heerlijk stoofpotje gemaakt.

Gisteren was mijn laatste jachtdag met Sissi van dit seizoen. Over twee dagen sluit de jacht op konijnen, dat schrijft de wet nu eenmaal voor. We hebben nog eens extra ons best gedaan, maar er gebeurde iets heel werkwaardigs: We hebben de hele middag geen konijn gezien! Zoals gezegd, in mijn veld is een behoorlijke konijnenpopulatie. Ik vermoed dat ze allemaal in hun holen zaten.

Sissi staat nu los in haar muithuis, een soort volière: Met rust en goed voer kan ze aan het ruien (muiten, zeggen valkeniers) beginnen.

Ik verheug me al op het nieuwe seizoen.

Waarde vriend, neem je als je terugkomt een fles Georgische Wodka, heet dat niet Tsjatsja?, voor me mee?

Ik verheug me er op je spoedig te zien.