Gemopper

Welkom goede vriend in mijn nederig huisje!

We hebben elkaar lange tijd niet gezien. Jij was veel in het buitenland en ik brand van nieuwsgierigheid om jouw avonturen uit verre landen te horen! Steek van wal, of nee, ik zal je eerst even een paar foto's laten zien van 2 jachtdagen in Duitsland. Ik weet het, ik weet het: je houdt niet van foto's met dode beesten. Maar dat is nu de reden waarom ik je de foto's wil laten zien. Er werd nauwelijks wat geschoten!

Daar hebben ik en mijn metgezel, mijn goede jachtvriend Hans, ons vreselijk over geërgerd.

Dat kwam zo:

Hans en ik hadden ons in februari op de jachtbeurs 'Jagd und Hund' in Dortmund bij de stand van Hessen Forst gevoegd.

Dat is een soort Staatsbosbeheer voor de Duitse deelstaat Hessen. (Het grote verschil is dat bij deze 'Staatsbosbeheer' jagen geen vies woord is). We boekten daar 2 Bewegungsjagden in midden oktober. O, je weet niet wat dat zijn? Welnu, dat zijn jachtdagen waarbij jagers op verschillende plaatsen in het veld posteren en een paar drijvers en honden rustig door het veld lopen. Wild wordt daardoor verontrust en zoekt een andere dekking. Ze rennen niet door het veld, maar komen rustig langs de jagers die na het observeren een keus kunnen maken welk dier wel of kan worden afgeschoten.

De kosten zijn niet gering. Bovendien is het een eind rijden en moesten we een paar dagen in een hotel overnachten.

We hadden een eenvoudig hotel uitgezocht in het dorp Guxhagen. Deze lag gunstig ten opzichte van de 2 jachtvelden. Een idyllisch plekje aan de boorden van de Fulda. 's Avonds hebben we gegeten in een restaurant in Melsungen. Een prachtig stadje met veel vakwerkhuizen.
De eerste jachtdag stond in het teken van regen, veel regen! Daar kon Hessen Forst niets aan doen. Wel aan de klungelige manier waarop een Förster ons naar de aanzitplaatsen bracht. Over een bospad gelegen takken waren niet opgeruimd waardoor we gedwongen waren dwars door het bos te lopen. Dat verontruste een rotte wilde zwijnen, die vlakbij mijn hoogzit in dekking lagen. Ze vertrokken heel rustig voordat ik op mijn hoogzit zat en ik heb ze nooit weer teruggezien…
De vrijgave was ruim. Edelherten, ook geweidragers, wilde zwijnen, reeën, ook bokken, en roofwild. Dat klonk gunstig, maar ik telde zo'n 115 jagers. In mijn beleving veel te veel.
Ik kreeg die door en door natte dag nauwelijks wild te zien, evenals Hans.

Het uiteindelijke tableau stond in geen vergelijking met het legertje jagers. Deze stond na afloop wat beteuterd in de regen te staren.
De volgende dag was het weer opgeknapt en met de in de hotelkamer nauwelijks gedroogde kleren gingen we met gemengde gevoelens naar de plaats van samenkomst. Weer veel jagers, zo'n 85!
Ik werd op een plek gebracht, waarvan ik gelijk door had dat hier geen wild zou wisselen. Hans zat een paar honderd meter verder. En, inderdaad, beiden geen wild gezien!
We zaten dan ook aan de rand van het veld en nergens enig teken van aanwezigheid van wild in de afgelopen dagen. Normaal zie je wel dat er varken aan het wroeten waren geweest op zoek naar voedsel of aangevreten boompjes van roodwild en reeën.
Een paar Duitse collega jagers, die in onze directe omgeving zaten, waren net als wij zeer ontstemd.
We hebben op ons enquêteformulier uitgebreid beschreven dat we niet eens waren met de gang van zaken en geëist dat we werden teruggebeld.
Dat is niet gebeurd.
Het (geringe) tableau van deze dag kwam vooral van de groep van de hoofd van Hessen Forst voor die omgeving, die in het gezelschap was van Herren Dokoren zus of zo.


Binnenkort ga ik weer naar de jachtbeurs in Dortmund. Ik zal met een grote boog om de stand van Hessen Forst heen lopen: voor mij geen 'Bewegungsjagd' meer bij deze organisatie.
 
Zeg, goede vriend, wat heb jij de laatste maanden zoal meegemaakt? Wacht, ik schenk eerst een borreltje in!