Waarde vriend,
Door allerlei omstandigheden hebben we elkaar een tijdje
niet gezien. Omdat ik weet dat jij erg geïnteresseerd bent in mijn reilen en
zeilen, stuur ik je een e-mail.
Dat is een beetje onpersoonlijk, maar het is niet anders.
Het is niet zo dat er met mij of
het Lauwersmeergebied spectaculaire dingen zijn gebeurd. Maar onlangs zat ik
buiten op het terras van mijn huisje een glas wijn te drinken en een sigaartje
te paffen in het herfstzonnetje. Ik zat wat voor me uit te peinzen en dat wil
ik met je delen.
Hoe komt het, dacht ik, dat je
plotseling wild enthousiast wordt voor iets. Dat kan van alles zijn: liefde,
jagen, verre landen bezoeken, etc. Het lijkt wel of er zich een chemisch proces
in je hersens ontwikkeld.
Je zou het inspiratie kunnen noemen.
Als je dat zo mag noemen, word ik vaak geïnspireerd door
vrienden.
Neem nou Bert. Een geweldige
valkenier. We zijn al jaren bevriend. Ik was onlangs bij hem. Hij woont op een
steenworp afstand van de hut van Cartouche, ook al een man die mij inspireerde
en inspireert. Ik heb je laatst nog iets over hem verteld en dus weet je dat
hij al lang geleden overleden is. Maar nog steeds is hij voor mij een
voorbeeld.
Bert liet me zijn vogels zien en één van de sakervalken werd
gevlogen. Hij vertelde mij over de ongelofelijke snelheden welke valken kunnen
bereiken en de precisie van hun vluchten. Soms gaat het verkeerd, vertelde hij
en wreef onwillekeurig over zijn voorhoofd. Enkele jaren geleden liet hij een
valk –ik meende een lannervalk- in conditie vliegen. De vogel was even uit
zicht. Toen Bert floot en de loer zwaaide, kwam de valk met hoge snelheid
aanvliegen en knalde tegen zijn hoofd. Bert ging knock out. Nadat hij weer bij
kennis kwam, bleek de lanner dood naast hem te liggen. De vogel had de aanvaring
met Bert niet overleefd. Dat valken tijdens hun vlucht een object niet kunnen
ontwijken, is een absolute uitzondering!
Aan de koffietafel bleven we nog lang nabomen over – vooral
- valkerij.
Na het bezoek aan Bert was ik zo
gemotiveerd dat ik de volgende dag opgetogen met Kate, mijn slechtvalk, naar
het jachtveld reed. Daar mag Kate alleen op kraaien jagen.
Ik zag er twee op een akker zitten en liet Kate gaan. Na een
werkelijk spectaculaire vlucht, beide vogels haalden alles uit de kast, wist de
kraai zich verstoppen in de enige boom in de verre omgeving. Het zij hem
gegund!
Ik liet de loer zien en Kate kwam onmiddellijk terug. Ze
vloog aanstellerig een paar rondjes heel hoog en heel snel boven me. Vertel het
niet verder, vriend, maar ik krijg altijd een brok in m’n keel als ik haar
boven me in de staalblauwe lucht zie vliegen. Als ik een wilde slechtvalk zie
vliegen vind ik dat geweldig. Maar mijn eigen vogel, die ik jaren geleden heb
opgeleid en waar ik zoveel mee heb meegemaakt, is toch anders.
Muziek inspireert
mij in hoge mate. Vooral na het luisteren van een CD van Ina Müller. Haar
gevoel voor ritme en de mooie teksten van haar liedjes maken grote indruk op
mij. (…kom lass uns küssen bis wir abgeh’n/bis wir uns plötzlich anders
anseh’n/bis es sich anfühlt wie Fremdgeh’n…).
Hoe
oubollig het ook moge klinken, inspireert ook een wandeling door de natuur mij.
Tijdens mijn dagelijks rondje met Luna, een raszuivere Lauwersoogse
Konijnenhetser, bijvoorbeeld. In het eerste deel van de wandeling los ik alle wereldproblemen
op, in het tweede deel maak ik plannen voor de toekomst. Vaak ben ik zo in
gedachten, dat het soms even duurt om mij te realiseren waar ik ben.
Gegarandeerd dat ik na een wandeling opgewekt thuis kom.
Beste
vriend, ik stop. Zij komt zo terug en ik zal haar ter verwelkoming begroeten
‘bis es sich anfüht wie Fremdgeh’n’…
