Stoppen met jagen(?)

Waarde vriend, wat is het goed om jouw weer te zien! Kom binnen. Ik schenk je een kop koffie in. Met een beetje suiker, herinner ik me.

Je treft me in een stadium vol verwarring aan.
Ik heb het gevoel dat ik op een keerpunt in mijn leven sta.
Zoals je weet ben ik een hartstochtelijk jager. Heel Europa heb ik afgereisd om te kunnen jagen. Bakken geld heb ik er aan uitgegeven. Ontelbare kilometers heb ik afgelegd.  Als vrienden mij uitnodigen voor een jachtdag, wist ik niet hoe snel ik ja moest zeggen.
Maar sinds ik mijn jachtmogelijkheid in het Duitse Brandenburg ben kwijtgeraakt, lijkt het wel of mijn passie geblust is.
Of dat de enige reden is, weet ik niet. Ik denk er vaak over na. Zal het met leeftijd te maken hebben? Hebben alle jagers dat op een bepaald punt in hun leven? Zal het tijdelijk zijn? Allemaal vragen.
Een jaar of 9 geleden was ik ook op zo’n punt. Maar dat was verklaarbaar. Toen ontdekte ik de Grote Liefde. Mijn gedachten waren alleen nog maar op haar gefocust: er was geen plaats voor iets anders. Die Liefde bestaat nog steeds, maar gelukkig niet meer in die verwoestende, roekeloze, alles overheersende mate als toen.
Nu is er iets anders aan de hand. Maar ik weet dus niet precies wat. Zou het mijn eeuwige drang naar vernieuwing zijn, het steeds weer iets anders willen? Ik heb op gebied van jagen ontzettend veel meegemaakt. De meeste vormen van jacht zijn mij bekend.

Of zou het komen omdat ik – aangegrepen door zijn overlijden -  nogmaals het boek “Jagen” van Jeff Geeraerts gelezen heb. Daarin beschrijft hij zijn afscheid van de jacht, wat hij overigens het Avontuur noemt. De beschrijving gaat over het einde van de jacht in Afrika en in Alaska. Hij is toen definitief gestopt met jagen.
Mag ik je de achtkant van zijn boek “Jagen” even voorlezen?:

….Het eerste deel speelt in augustus 1960, vlak na de onafhankelijk van Kongo. Na twee maanden worden de blanken verplicht hun vuurwapens in te leveren bij de Kongolese autoriteiten. ‘De blanke’ gaat in het binnenland voor het laatst jagen op de agressieve bosbuffel. Als het dier is geveld, slaat de man zijn jachtgeweer tegen een boom en neemt bewust en definitief afscheid van de tropen.

Het tweede deel speelt twintig jaar later – april 1980 – in Alaska, waar ‘de Belg’ vergezeld van een gids, in een jacht op de zeldzame grizzlybeer nog één keer de hartstocht en het gevaar van het avontuurlijk bestaan zal ervaren, alvorens te berusten in de werkelijkheid van de middelbare leeftijd.

De roman, opgebouwd als een diptiek, voert ons naar de wereld die Jeff Geeraerts door en door kent, omdat hij er in heeft geleefd: weidse, ongerepte landschappen waarin de jagende mens wordt geconfronteerd met Liefde, Geweld en Dood.

            Daar komt nu een dimensie bij: de nostalgie van de rijpe man, die voorgoed afscheid neemt
            van het Avontuur, nadat hij zijn laatste droom heeft verwezenlijkt.


Denk alsjeblieft niet, waarde vriend, dat ik me ga vergelijken met Jeff Geeraerts! Zeker niet! In de verte niet! Een literair genie als Jeff Geeraerts is uniek en laat zich met geen ander vergelijken.
Maar sommige elementen van zijn boek “Jagen” spreken mij aan en voel ik verwantschap.

We moeten maar eens zien, waarde vriend, waar ik eindig met mijn gevoelens. Dat ze tegenstrijdig zijn, staat vast. Vaak glijden mijn ogen over de talrijke jachttrofeeën in mijn huisje en voel ik weer me de vreugde van toen, bij het bemachtigen van het wild. Als ik stop met jagen is dat niet uit compassie met het wild. Dat zou hypocriet zijn. Maar de drang om grote hoeveelheden wild te schieten of een nog groter hert, heb ik al lang niet meer.
Stoppen met jagen doe je niet zomaar. Het is een manier van leven. Een groot deel van vriendenkring bestaat uit jagers. Zou ik die ook allemaal kwijt raken?
Valkenier blijf ik altijd. Dat zit diep. Bovendien wil ik mijn vriend Bertus niet teleurstellen. Dat valkerij ook jagen is, maakt mijn verwarring alleen maar groter. En mijn laatste droom heb ik nog niet verwezenlijkt…

Kom, we nemen een jachtbittertje bij de koffie. Niet als een afscheid, zeker niet van onze vriendschap!, maar misschien spoelt het de spinnenwebben in mijn hoofd weg.