Kom binnen, goede vriend, ga op het terras zitten en hou
even een paar minuten je mond!
Ik weet het, het klinkt onbeleefd, maar ik wil je iets laten
ondergaan wat we -onbewust- missen: stilte.Is het je wel eens opgevallen dat er altijd wel een geluid onze oren binnendringt? Hier, in dit prachtige deel van Nederland valt het nog wel mee. Maar hoe vaak hoor je niet een geluid waar je helemaal niet op zit te wachten.
Luister! Hier hoor je enkel het ruisen van een populier en verder weg koert een duif loom de middag stuk. Soms, als de wind noord is, hoor je een vissersboot op het Wad. Maar denk niet dat het hier altijd zo is! Op mooie zomeravonden worden we vaak geteisterd door grasmaaiers of -nog erger- in de herfst door bladblazers.
Ik hou van de stilte. Zou ik daarom zo'n gepassioneerd jager zijn? Ik kan uren lang op een hoogzit mijmeren. Slechts de geluiden van de natuur begeleiden mijn gedachten. Dat wachten op het wild heeft wel iets weg van mediteren. Het is alsof je dan in een andere dimensie leeft. Als een takje kraakt, of ik hoor voetenstappen in de sneeuw, ben ik gelijk weer alert.
Vorig jaar zat ik op een hoogzit in het oosten van Duitsland. Het was ochtend en nog niet helemaal licht. Over het veld voor me lag een witte waas van ochtendnevel. Niet dik en ook niet hoog. Ik kon vanuit mijn positie over en zelfs door de mistbank heenkijken. Die ochtend was er van mediteren geen sprake. Gisteravond hadden we in de lemige grond sporen van een wolf gezien! Weliswaar oude sporen, maar toch. De gedachte dat een wolf zich zou laten zien, zorgde er voor dat ik zo gespannen als een deur was. Het fototoestel lag onder handbereik (Even voor de goede orde, beste vriend, wolven zijn beschermd en als ze dat niet zouden zijn, was er geen haar aan mijn hoofd die er aan dacht om er één te schieten!). Het was die ochtend windstil. Geen geluid drong tot me door.
Juist toen de zon zich voorzichtig liet zien van achter de heuvels van Polen, aan de overkant van de Oder, hoorde ik achter me een geluid, vlakbij. Onmiskenbaar van een dier! Voorzichtig draaide ik me om. Niets! Maar toen weer dat geluid, nu achter een struik. Na een eeuwigheid zag ik een beweging. De spanning steeg tot ongekende hoogte. Zou de wolf…? Maar toen zag ik het: twee wasberen kwamen al stoeiend in mijn richting lopen. Ze waren zo dichtbij dat ik nauwelijks durfde te ademen en er zelfs niet aan dacht om mijn fototoestel (of geweer!) te pakken. Eén van de twee had de brutaliteit om tegen een paal van mijn hoogzit te schuren. Maar waarschijnlijk roken ze me, want even later verdwenen ze in ijltempo.
Kijk, goede vriend, dat maak je nou mee als je de stilte van de natuur opzoekt. Wat zeg je nou? Wij jagers schieten en verstoren daarmee de stilte van de natuur? Laat ik je vertellen dat ik in die week daar ik het verre Brandenburg slechts drie keer geschoten heb! Maar ik zie pretlichtjes in je ogen. Touché, ik had het niet door.
Zeg, zullen we een whisky nemen met een paar ijsblokjes? Dat is namelijk een geluid die ik wel graag hoor!
